Szamlewski Edmund
1917-1982
kapral zawodowy
Urodzony 3 lutego 1917 r. w miejscowo¶ci Piêciomorgi, powiat ¦wiecie, w Bydgoskiem, w rodzinie robotniczej W³adys³awa i Marii z domu Schmidt. Od siódmego roku ¿ycia uczêszcza³ do prywatnej czteroletniej szko³y powszechnej.
W latach 1931-1934 uczy³ siê w Szkole Podoficerskiej Piechoty dla Ma³oletnich nr 2 w ¦remie. Po jej ukoñczeniu skierowany do s³u¿by zawodowej w 5. Pu³ku Piechoty Legionów w Wilnie, gdzie pozna³ sw± przysz³± ¿onê Karolinê. S³u¿bê na Westerplatte pe³ni³ od 20 wrze¶nia 1938 r. w stopniu kaprala zawodowego. W czasie obrony by³ dowódc± placówki "Wa³" przy bramie kolejowej. By³ kontuzjowany. Po kapitulacji wywieziony do obozu jenieckiego w Dulken w Nadrenii. 18 grudnia 1941 r. z III grup± narodowo¶ci niemieckiej pracowa³ w kolejnictwie jako robotnik torowy w poci±gu roboczym (Bauzug) w Grudzi±dzu. O¿eni³ siê w maju 1942 r. Dnia 15 wrze¶nia 1944 r. zosta³ wcielony do armii niemieckiej i skierowany na front wschodni. 7 maja 1945 r. wziêty do niewoli rosyjskiej. 22 czerwca 1945 r. w okolicach Rygi zwolniony do domu. Po zrehabilitowaniu zatrudniony by³ w kolejnictwie w charakterze zwrotniczego. Od stycznia 1946 do 1968 r. by³ dy¿urnym ruchu. Od 1969 r. ze wzglêdu na z³y stan zdrowia przeniesiony do biura technicznego. Na emeryturê odszed³ 1 marca 1977 r. Od 1956 r. by³ cz³onkiem PZPR, a od 1970 r. I sekretarzem POP do momentu przej¶cia na emeryturê w marcu 1977 r.
Mia³ piêciu synów: Zdzis³awa (1939), Henryka (1945), Janusza
(1947), W³adys³awa (1945) i Benedykta (1957) oraz córkê Mariê
(1948); 13 wnucz±t i 12 prawnucz±t.
Zmar³ 1 sierpnia 1992 r. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w I³awie przy ul. Ostródzkiej.
Odznaczenia: Medal za Odrê, Nysê i Ba³tyk (1957), Medal Zwyciêstwa i Wolno¶ci 1945 (1959), Odznaka Grunwaldzka (1960), Krzy¿ Walecznych (1961), Krzy¿ Kawalerski Odrodzenia Polski (1974), po¶miertnie - Srebrny Krzy¿ Orderu VM (1990).