Westerplatte.pl - Wojskowa Składnica Transportowa

Sucharski Henryk

1898-1946

mjr, komendant WST

Henryk Sucharski

Urodzi³ siê 12 listopada 1898 r. we wsi Grêboszów w województwie tarnowskim jako czwarte dziecko w ubogiej, wielodzietnej rodzinie wiejskiego szewca Stanis³awa i Agnieszki z domu Bojko. Naukê rozpocz±³ w wieku 6 lat w tutejszej dwuklasowej szkó³ce ludowej. W 1908-1909 uczêszcza³ do czteroklasowej szko³y w Otfinowie nad Dunajcem. W latach 1909-1917 by³ uczniem II Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie.

S³u¿bê wojskow± w armii austriackiej rozpocz±³ 13 II 1917 r. w Batalionie Zapasowym 32.Pu³ku Strzelców w Bochni (Landwehr Inf. Regiment Nr 32). 17 XI t.r. zda³ ju¿ jako wojskowy - zgodnie z rozporz±dzeniem Cesarsko-Królewskiej Rady Krajowej z 1914 r. - tzw. maturê wojenn±. Od 22 XI 1917 do 24 II 1918 r. odbywa³ w Opatowie kurs dla oficerów rezerwy. Jako kadet-aspirant odjecha³ 21 V 1918 r. z 42. Kompani± Marszow± na front w³oski, gdzie zosta³ wcielony do 9. Kompanii 32. Pu³ku Strzelców. Tam nabawi³ siê malarii i od 15 X do 4 XI 1918 r., przebywa³ w szpitalu polowym nr 407 w Sanstino, a nastêpnie w szpitalu garnizonowym w Clili (Celje) w Styrii. Po powrocie do kraju zosta³ powo³any 7 lutego 1919 r. do WP w 16. Pu³ku Piechoty w Tarnowie. 17 III t.r. odes³any w ramach uzupe³nienia pu³ku na front czeski do Cieszyna. W czerwcu t.r. otrzyma³ stopieñ kaprala. Pod koniec pa¼dziernika 1919 r. znalaz³ siê na froncie litewsko-bia³oruskim, gdzie 3 XI t.r. zosta³ pchor. 14 I 1920 r. otrzyma³ nominacjê na ppor. i jako ochotnik przydzia³ do Baonu Szturmowego 6. Dywizji Piechoty jako dowódca kompanii. Za osobist± odwagê w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Po³onic±-Bogdanówk± (30 VIII 1920) przedstawiony zosta³ do odznaczenia Krzy¿em Virtuti Militarni V klasy, aktu dekoracji dokonano jednak dopiero w 1922 r. W tym czasie otrzyma³ równie¿ Krzy¿ Walecznych. W listopadzie 1921 r., s³u¿±c nadal w 20. Pu³ku Piechoty w Krakowie, z³o¿y³ pro¶bê o przyjêcie do zawodowej s³u¿by wojskowej. Stopieñ porucznika otrzyma³ dekretem Naczelnika Pañstwa 3 V 1922 r. ze starszeñstwem l VI 1919 r. Przeszed³ kolejne kursy specjalistyczne: w Wojskowej Szkole Gazowej w Warszawie, w Szkole Podchor±¿ych w Warszawie, w centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Biedrusku i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Uprawia³ sport -narciarstwo i jazdê konn±. Nabiera³ du¿ego do¶wiadczenia w zakresie s³u¿by liniowej, garnizonowej i prac mobilizacyjnych. 19 III 1928 r. otrzyma³ awans na kpt. i zosta³ przeniesiony do Kadry Oficerów Piechoty. Równocze¶nie oddelegowano go jako instruktora do Szko³y Podchor±¿ych Piechoty w Ostrowie Mazowieckiej. 4 X 1930 r. przeniesiony zosta³ na w³asn± pro¶bê do 35. Pu³ku Piechoty w Brze¶ciu nad Bugiem. W 1936 r. ukoñczy³ w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie nastêpuj±ce kursy dla kpt. (rotmistrzów): techniczno-strzelecki i unifikacyjno-doskonal±cy oraz dla dowódców batalionów. 19 III 1938 r. awansowany do stopnia mjra.

Zgodnie z zarz±dzeniem szefa Biura Personalnego Min. Spraw Wojskowych z 4 XI 1938 r. przeniesiony zosta³ z dniem 3 XII t.r. na stanowisko komendanta Wojskowej Sk³adnicy Tranzytowej na Westerplatte. Okres pozosta³y do wybuchu wojny wykorzysta³ przede wszystkim na polepszenie warunków obrony, powiêkszaj±c liczbê za³ogi i rozbudowuj±c dodatkowe stanowiska polowe oraz przeszkody w terenie. Stopniowo udoskonala³ system ³±czno¶ci i alarmowy, podnosi³ stan pogotowia bojowego na wypadek niespodziewanego ataku. Dba³ te¿ o to, by podlegli mu ¿o³nierze nie dali siê zwie¶æ hitlerowskiej propagandzie odwetu i nienawi¶ci. Od pierwszego dnia walki a¿ do chwili z³o¿enia broni by³ dowódc± obrony Westerplatte. Po wywieszeniu bia³ej flagi osobi¶cie uda³ siê do Niemców, aby omówiæ warunki kapitulacji. Wraz z innymi oficerami (z wyj±tkiem rannego por. Paj±ka) zosta³ odwieziony z Westerplatte do Hotelu Centralnego w Gdañsku, gdzie przebywa³ do 9 IX 1939 r. Tego dnia odstawiono go na Biskupi± Górkê w Gdañsku, a potem do Elbl±ga. 10 IX przewieziony zosta³ do obozu w Stablack (Stablawki), w którym spisywano ewidencjê, rewidowano baga¿ i prowadzono dalsze przes³uchania. 12 IX do³±czy³a reszta za³ogi Westerplatte. 5 X znalaz³ siê w obozie Reisenburg (Prabuty), gdzie w³adze obozowe odebra³y mu szablê, choæ po kapitulacji gen. F. G. Eberhardt pozwoli³ mu j± zatrzymaæ w dowód uznania. 26 X oddzielony zosta³ od reszty westerplatczyków i przeniesiony do Oflagu IV A w Hohensteinie w Saksonii. 5 XI mia³ odczyt o Westerplatte w twierdzy Hohenstein. W obozie tym spêdzi³ pierwsz± Wigiliê w niewoli. Tam te¿, tak jak i pozostali jeñcy wojenni, otrzyma³ nr ewidencyjny (2105) i metalow±, dwuczê¶ciow± plakietkê z wybitn± nazw± obozu i numerem rejestracyjnym. Od 25 VI 1940 r. by³ w Oflagu II B w Arnswalde (Choszczno). 15 V 1942 r. odtransportowany do oflagu II D w Grossborn (Borne-Sulinowo), przebywa³ tam do stycznia 1945 r. 15 III t.r., podczas marszu na zachód, uleg³ wypadkowi, ³ami±c obojczyk. Trafi³ do obozowego szpitala niedaleko Schwerina. Po wyzwoleniu otrzyma³ 28 V 1945 r. legitymacjê wystawion± przez Polskie Si³y Zbrojne na Zachodzie z adnotacj±, ¿e przebywa³ w Oflagu X C w Lubece. W lipcu 1945 r. przedosta³ siê do dowództwa II Korpusu Polskiego we W³oszech. 25 I 1946 r. przyjêty zosta³ do czynnej s³u¿by wojskowej z przydzia³em na dowódcê 6. Baonu Strzelców Karpackich. Od 19 VIII t.r. przebywa³ w wojskowym szpitalu angielskim (British Genera³ Hospital nr 92) w Neapolu.

Zmar³ 30 sierpnia 1946 r. o godz. 9 rano na zapalenie otrzewnej po perforacji jelita grubego, l wrze¶nia pochowany zosta³ na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima (dzia³ka D, rz±d 5, nr grobu 13) w prowincji Bari we W³oszech. 21 sierpnia 1971 r. zw³oki mjra Sucharskiego ekshumowano i urnê z³o¿ono w siedzibie Ambasady Polskiej w Rzymie. 27 sierpnia samolotem "Lotu" przewieziono j± do Warszawy, sk±d samolotem wojskowym do Gdañska, gdzie 31 t.m. zosta³a wystawiona na widok publiczny w Dworze Artusa. 1 wrze¶nia 1971 r. urnê z prochami udekorowano Krzy¿em Komandorskim Orderu Virtuti Militarni i z³o¿ono na Westerplatte.

W Grêboszowie, województwo tarnowskie, mieszka z rodzin± najm³odsza siostra H. S. - Anna Bugajska. 4 wrze¶nia 1994 r. odby³a siê tam uroczysto¶æ ods³oniêcia i po¶wiêcenia Popiersia Majora Henryka Sucharskiego, w której wziêli udzia³ podkomendni Dowódcy WST.