Westerplatte.pl - Wojskowa Składnica Transportowa

Tracewski Zenon

ur. 1917

strzelec

Urodzony 20 lutego 1917 r. we wsi Pakuti, powiat Wo³o¿yn w województwie nowogródzkim. Syn Józefa i Marii. Ojciec by³ wdowcem z czterema synami i o¿eni³ siê z wdow± maj±c± jedn± córkê. Pó³hekatarowe gospodarstwo nie mog³o wy¿ywiæ wielodzietnej rodziny. Z tej przyczyny od najm³odszych lat przyucza³ siê do zawodu brukarza w pobliskim miasteczku Stotpcach.

Do s³u¿by wojskowej zosta³ powo³any w 1938 r. do 86. Pu³ku Piechoty w Mo³odecznie. Zmartwi³ siê, ¿e tak blisko od miejsca zamieszkania. By³ ciekawy ¶wiata i mia³ nadziejê na pog³êbienie wiedzy o nim, tylko i wy³±cznie poprzez pe³nienie s³u¿by z da³a od domu. Tymczasem nieoczekiwanie, w grupie najlepszych z pu³ku, wytypowany 13 sierpnia 1939 r. na Westerplatte. Walczy³ w sk³adzie za³ogi broni±cej koszar. Zosta³ kontuzjowany i lekko ranny. Do niewoli trafi³ jak inni do Stalagu I A. Stamt±d wywieziony do kopalni pracowa³ przy obróbce kopalniaków. Praca by³a tak ciê¿ka, ¿e postanowi³ uciekaæ. Nieudana ucieczka skoñczy³a siê przymusow± robot± w niemieckim gospodarstwie. U schy³ku wojny weszli Rosjanie. Przy rejestracji powiedzia³, ¿e siedem dni walczy³ na Westerplatte, a potem by³ niewolnikiem jenieckim. Us³ysza³ w odpowiedzi, ¿e za krótko wojowa³, a za d³ugo u bambrów pracowa³. 15 kwietnia 1945 r. mia³ ju¿ na sobie mundur czerwonoarmisty i pe³ne wyposa¿enie bojowe. Z oddzia³ami mia³ wyruszaæ na Berlin, jak gruchnê³a wie¶æ o kapitulacji Niemców. Ale dla niego to nie by³ jeszcze koniec wojny. Zosta³ bowiem skierowany na III Bia³oruski Front Zabajkalski na odcinek z Mongolii do Mand¿urii. W sierpniu 1945 r. prze¿y³ kolejn± kapitulacjê, tym razem Japonii. Powrót ze zwyciêskiej wojny by³ niezwykle mozolny i d³ugi. Zimê 1945 prze¿y³ w mongolskiej ziemiance. Kolejnym etapem powrotu by³a Syberia. Przemierzy³ w sumie 11 000 km, aby powróciæ do swoich Pakuti w mundurze czerwonoarmisty. Na miejscu zasta³ zorganizowany ko³choz. Oprócz pañstwowej roboty dorabia³ kryj±c dachy, muruj±c piwnice, tynkuj±c ¶ciany. A wszystko po to, by za uciu³any grosz zakupiæ drewna, bo tylko w ten sposób móg³ jako weteran wojny postawiæ w³asny dom. Ko³choz "Za Mir" wkrótce przekszta³cono w sowchoz "Za Rodinu". Pracowa³ w nim a¿ do 1976 r. Otrzyma³ skromn± emeryturê.

W Konsulacie Polskim w Miñsku w 1990 r. otrzyma³ stopieñ ppor. w stanie spoczynku i umundurowanie oficera LWP.

W 1950 r. zawar³ zwi±zek ma³¿eñski z Janin± ze wsi Pierszaje.

W bardzo pó¼nym wieku urodzi³a siê córka, której dano na imiê Antonina, gdy¿ jak twierdzi matka, jej przyj¶cie na ¶wiat wymodli³a u ¶w. Antoniego. Antonina po skoñczeniu studiów zdoby³a zawód in¿yniera ¿ywienia zbiorowego. Jest zamê¿na. M±¿ jest Bia³orusinem. Maj± dwoje dzieci Marynê i Antoszê, które ucz± siê w szko³ach ¶rednich w Wo³o¿ynie.

W 1991 r. przyby³ z ca³± rodzin± do Polski na wrze¶niowe spotkanie westerplatczyków. Zmar³ 20 stycznia 2001 r.

Odznaczenia: w 1945 r. w³adze wojskowe radzieckie uhonorowa³y go dwoma medalami za zwyciêstwo nad Niemcami i Japoni±; od w³adz polskich otrzyma³: Medal Zwyciêstwa i Wolno¶ci 1945 (1968), Srebrny Krzy¿ Orderu VM (1989).