Piotrowski Leonard
1897-1987
starszy sier¿ant zawodowy
Urodzony 16 wrze¶nia 1897 r. w miejscowo¶ci Nowe nad Wis³±. Syn Ludwika i Idy z domu Klindt. Ukoñczy³ w 1911 r. szko³ê powszechn±. Do 1913 r. pracowa³ w biurze adwokackim jako pomoc biurowa. Od roku 1914 przyucza³ siê do zawodu budowlañca.
W lipcu 1916 r. powo³any w szeregi armii pruskiej. Do koñca pierwszej wojny ¶wiatowej bra³ udzia³ na frontach wschodnim i zachodnim w II Batalionie Minomiotaczy w oddziale pomiarowym jako kre¶larz. Zwolniony w grudniu 1918 r. powróci³ do domu rodzinnego. 16 wrze¶nia
1919 r. w Poznaniu wst±pi³ jako ochotnik do formuj±cego siê tam grudzi±dzkiego pu³ku piechoty. Po przeszkoleniu otrzyma³ stopieñ plutonowego. W styczniu 1920 r. bra³ udzia³ w zajêciu Pomorza zgodnie z postanowieniem traktatu wersalskiego. Otrzyma³ stopieñ sier¿anta i przydzia³ do batalionu szkoleniowego jako instruktor. We wrze¶niu 1920 r. ze Sk³adnicy Uzbrojenia nr 8 wp³ynê³o zapotrzebowanie na starszego podoficera. Kiedy zaproponowano mu przeniesienie, zgodzi³ siê. W 1921 r. ukoñczy³ kurs sk³admistrzów przy Centralnej Szkole Zbrojmistrzów w Warszawie. Wiosn± 1922 r. Sk³adnica Uzbrojenia zosta³a przeniesiona do Torunia. Tam do 30 czerwca 1920 r. pe³ni³ funkcjê kierownika kancelarii materia³owej i ewidencji uzbrojenia. Dowództwo Okrêgu Korpusu Nr VIII w Toruniu dnia l lipca 1930 r. przenios³o go do Wojskowej Sk³adnicy Tranzytowej na Westerplatte. W karcie kwalifikacyjnej w dniu l kwietnia 1935 r. komendant WST mjr Stefan Fabiszewski wystawi³ mu nastêpuj±c± opiniê: "...Du¿a inteligencja. Bardzo wysoka moralno¶æ. U¶wiadomiony i wyrobiony pañstwowo. S³u¿bie i wojsku oddany bez zastrze¿eñ. Kole¿eñski i lubiany przez wszystkich podoficerów. Wybitnie wyró¿nia' siê prac±, sumienno¶ci± i obowi±zkowo¶ci±. Umie utrzymaæ i wymusiæ pos³uch. Bardzo dobry i wykwalifikowany zbrojmistrz. Wybitny podoficer". I w trzy lata pó¼niej (l IV 1939) Fabiszewski powtórnie opisuje: "...Inteligentny, charakter powa¿ny, zrównowa¿ony. W pracy nadzwyczaj sumienny, ambitny. Zachowanie siê poza s³u¿b± wzorowe. Poczucie obowi±zków obywatelskich i u¶wiadomienie pañstwowe bardzo du¿e. Prezencja b. dobra. Dba³y o wygl±d zewnêtrzny. Jako zbrojmistrz - bardzo dobry fachowiec".
Po kapitulacji wziêty do obozu przej¶ciowego w Klein Dexen w Prusach Wschodnich. Z uwagi na stan zdrowia leczony w szpitalu obozowym. Uzyska³ dokument, na podstawie którego zosta³ zwolniony do domu w maju 1940 r. Po przybyciu do Torunia we wrze¶niu 1940 r. otrzyma³ z po¶rednictwa pracy skierowanie do administracji poligonu, gdzie zatrudniony zosta³ w charakterze dozorcy baraków z kwaterami dla oddzia³ów niemieckich przybywaj±cych na æwiczenia poligonowe. W marcu 1941 r. tzw. Ortgruppen rozpoczêta spisy rodzimej ludno¶ci na niemieckie listy narodowo¶ciowe. 14 pa¼dziernika 1943 r. odebra³ niemiecki dowód z III grup±. 19 stycznia 1945 r. zosta³ w³±czony do oddzia³u roboczego przy wojskowej sk³adnicy g±sienic poci±gowych w Berlinie. W drugiej po³owie lutego, z uwagi na ci±g³e naloty, sk³adnica zosta³a ewakuowana za £abê do miasteczka Bismarck. W marcu 1945 r. zabrany przez Amerykanów i osadzony w obozie dla internowanych w Rheinsberg nad Renem. Po przeprowadzonej selekcji narodowo¶ciowej l maja znalaz³ siê w transporcie Polaków, których przewieziono do obozu w pobli¿u miasteczka Chalon-sur-Saóne we Francji. Do Torunia przyjecha³ 6 pa¼dziernika 1945 r.
W styczniu 1946 r. przyby³ z rodzin± do Gdañska i otrzyma³ tymczasow± pracê w Spó³dzielni Budowlanej "Energia" w Sopocie. Sta³± pracê w Centrali Wêglowej w dziale prze³adunków morskich, sekcja dokumentów i odprawy statków kontynuowa³ jako samodzielny referent do po³owy 1946 r. Przez nastêpne lata a¿ do przej¶cia na emeryturê pracowa³ fizycznie w prywatnym przedsiêbiorstwie i w Spó³dzielni "Gedania".
Zmar³ 5 lipca 1987 r. Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdañsku.
Córka Jadwiga (1927) - nauczyciel akademicki, syn Ryszard (1931) - technik elektryk mieszkaj± w Gdañsku.
Odznaczenia: Br±zowy Medal "Za d³ugoletni± s³u¿bê" (1939), Krzy¿ Walecznych (1960), Odznaka Grunwaldzka (1960), Krzy¿ Kawalerski Odrodzenia Polski (1973), po¶miertnie - Srebrny Krzy¿ Orderu VM (1990).